Ze stonden al op ons te wachten. Vier jonge Leidse studenten. Netjes in het pak gestoken, laptop bij zich. Zullen we aan de grote tafel gaan zitten? stelde ik voor.
Na een inleidend praatje van Jonathan stak ik van wal: leggen jullie nog eens uit wat het Leiden Leadership Program nou eigenlijk inhoudt. En wat jullie je voorstellen van de komende maanden.
Een levendig verhaal volgde, over persoonlijke ontwikkeling, MBTI, Management Drives, Belbin rollen en leeropdrachten. Dat ze elkaar al behoorlijk goed hadden leren kennen, maar vooral zichzelf. Maar nu was het tijd voor het echte werk: hun praktijkopdracht. Ze konden niet wachten om te beginnen en ze hadden alvast wat voorwerk gedaan. Of we even mee wilden kijken op de laptop?
De vier studenten hadden zich goed voorbereid. En al snel ontspon zich een discussie over de afbakening van hun opdracht en de bijdrage die zij kunnen leveren aan het onderzoek dat PublicImpact uitvoert in het kader van het Nanoreg2 project. Het leuke is: als je zelf open kaart speelt, krijg je vaak ook openheid terug. Zeker bij deze jonge mensen, die zichtbaar enthousiast waren omdat ze een betekenisvolle bijdrage kunnen leveren aan een betekenisvol onderzoek.
Eigenlijk is het vreemd dat er programma’s bestaan zoals het Leiden Leadership Program. Waar je kennis over jezelf opdoet, leert samenwerken en opdrachten doet die niet direct met je studie te maken hebben. Daar moet je tegenwoordig bij een universiteit voor geselecteerd worden.
Mijn collega Jonathan vatte het goed samen, toen de studenten weer waren vertrokken. Vier mensen die ons werk uit handen nemen, die meedenken en met creatieve invalshoeken komen, zouden we dat niet vaker moeten doen? Goed punt, Jonathan.
RSS Feed
